Beste broeders en zusters,
“Bij God is mijn redding en eer, mijn machtige rots, mijn schuilplaats is God.” Psalm 62:8
Lieve mensen, bij het lezen van dit vers dacht ik: eigenlijk is dit onze bedding, de bedding van het leven van een christen.
Zoals een rivier stroomt door een bedding, soms kronkelig snel en bruisend, soms breed en kalm, er ís een bedding. Rivier en bedding, zijn met elkaar verbonden, dat kan gewoon niet anders.
Wordt je uitgescholden, ten onrechte beschuldigd of je bent hopeloos (in mensenogen) vastgelopen in tekortkomingen en zonde of de eenzaamheid vreet aan je misschien, de Here weet er van, Hij kent je want je bent zijn kind, door Hem bemind. Hij is je eer, je schuilplaats!
Soms is er een waterval in de rivier, een plots niveauverschil, het water duikt de diepte in, het zicht beperkt, door opspattend water. Zo kan het lijken of de grond onder je voeten wegzinkt. Je krijgt je ontslagbrief, een slechte uitslag van een medisch onderzoek bijvoorbeeld of je staat bij het graf van een geliefde. Een mens kan maar zo van de ene op het andere moment geen zicht meer hebben op de toekomst, alles lijkt troebel of duisternis. Een mensenleven is broos, dat weten wij allemaal, soms al zeer jong, soms pas op latere leeftijd. In al deze situaties kan het gebeuren dat wij ons helemaal verlaten voelen, dat wij er niets van merken van Zijn aanwezigheid, of dat we boos worden of twijfelen.
De duivel wil ons graag weghalen van de Here Jezus en van zijn Geest, niets liever dan dat. Maar kijk de Geest van de verrezen Heer Jezus wil niets liever dan leven geven, onze redding zijn. Die wil vooral bij mensen zijn die hulpeloos zijn, die het uitroepen, hoe lang nog? Zoals we in vers 4 van diezelfde psalm kunnen lezen: “Hoe lang nog vallen jullie aan op één man en bedreigen jullie hem met de dood? Hij is als een muur die omvalt, als een wal die op instorten staat.”
Maar kijk de rivier, vol leven, stroomt weer verder in haar bedding, kolkend misschien, maar dan weer breed, dieper, rustig. Nou, ik zal de vergelijking niet verder trekken, maar zo is de Here God mét ons, Hij laat ons niet los. Zijn Geest zingt in ons:
“Bij God is mijn redding en eer, mijn machtige rots, mijn schuilplaats is God.” Psalm 62:8
De Heilige Geest wil niets liever dan ons vertrouwen geven in de Heer Jezus, het is Zijn Geest, en ons een loflied in de mond te leggen. Kijk maar eens naar Paulus en Silas toen zij gevangen zaten in Fillipi op valse beschuldiging, in de diepste kerker, met hun voeten in het blok. Niets dan troebelheid, ‘Hoe kunnen wij nu het evangelie uitdragen?’ moeten ze gedacht hebben. Duisternis, geen ontkomen aan, aan deze vergeetput. En hoor, zij loven luidkeels de Here! Het is de Geest die het hun geeft.
Zou het dit vers kunnen geweest zijn dat ze zongen?
“Alleen bij God vindt mijn ziel haar rust, van hem komt mijn redding.
Hij alleen is mijn rots en mijn redding, mijn burcht, nooit zal ik wankelen.” Psalm 62:2-3
Niemand weet het, maar dat doet er niet toe, feit is dat ze een loflied zongen in de diepste hulpeloosheid en zie er gebeurden wonderen! De ketenen vielen af en de deuren werden geopend. De gevangenisbewaarder bekeerde zich met heel zijn huisgezin en de medegevangenen hoorden het evangelie!
“Zoek rust, mijn ziel, bij God alleen, van hem blijf ik alles verwachten.
Hij alleen is mijn rots en mijn redding, mijn burcht, ik zal niet wankelen.” Psalm 62:6-7
Amen.