De 11 november vieringen zijn weer voorbij, het plechtige ‘Te Deum’ is weer gezongen, bijgewoond door hoogwaardigheidsbekleders, oud-strijders en andere genodigden. Wij zijn dankbaar dat wij al enkele generaties in vrede moge leven en dat is goed. Vooral wie zelf nog oorlog meemaakte of met de harde gevolgen ervan geconfronteerd werd zal dat goed beseffen. Toch lijkt het soms dat wij wat in slaap sukkelen, er is weinig over van die uitbundige vreugde van bij de ‘bevrijding’. Er zijn ook zorgen genoeg in het dagelijks leven, bovendien kan je niet echt blij worden van de meeste nieuwsberichten. De financieel economische crisis die zwaar toeslaat, geweldhaarden die maar niet lijken te stoppen, zelfs weer oplaaien zoals nu in het Midden-Oosten.
Zoveel nieuwe trauma’s voor zoveel mensen… je zou er moedeloos van worden. Vooral als je door een van de partijen die geweld gebruikt hoort verklaren: ‘dat geweld nooit tot vrede kan leiden maar alleen maar geweld oproept’ Dan denk je toch: ‘Hoe is het mogelijk?’ Het flitste het door mij heen: is al dat wapengekletter, geen weerspiegeling van de geestelijke strijd die in deze wereld plaatst vindt?
“Onze strijd is niet gericht tegen mensen maar tegen hemelse vorsten, de heersers en de machthebbers van de duisternis, tegen de kwade geesten in de hemelsferen.” Efeziërs 6:12 Dat geldt op het persoonlijke vlak maar ook om ons heen, in deze wereld. Deze strijd moet evenzeer met goddelijke wapenrusting gestreden worden! Daartegen kan je maar stand houden met als zwaard de Geest, nl. Gods woorden: “Heb uw naaste lief als uzelf.” Marcus 12:31
Je zou denken: een volk dat zozeer snakt naar vrede, kan toch begrijpen dat een ander volk evenzeer snakt naar vrede. Dan blijft er toch maar één ding over: samen zitten en zoeken en spreken tot er vredevol samengeleefd kan worden. Spijtig genoeg blijkt het zo eenvoudig niet te zijn. Wat speelt er onderliggend allemaal een rol? Een verschillende cultuur en godsdienst en onbekendheid hiermee zullen daar zeker een belangrijk aandeel in hebben. Daarbovenop komen ook alle economische problemen om een gemeenschap in leven te houden. Dat kan wantrouwen en angsten voeden en zo onverdraagzaamheid meebrengen. Zijn het geen heel typische menselijke kenmerken? Bij Gods woorden gaf Jezus ons nog een krachtig wapen, Hij leerde ons bidden met geloof: “Daarom zeg ik jullie: alles waarom jullie bidden en vragen, geloof dat je het al ontvangen hebt, en je zult het krijgen.” Marcus 11,24
Tegen de schriftgeleerde die Jezus antwoordde dat het belangrijkste is God liefhebben met ‘heel’ je kracht en onze naaste liefhebben als onszelf zei Jezus: “U bent niet ver van het koninkrijk van God.” Is het geen altijddurende opdracht voor christenen om te bidden voor oorlogsgebieden, dat Gods Woord aan bod kan komen, dat mensen angsten voor elkaar verruilen voor elkaar leren kennen, trachten te begrijpen, zoeken naar mogelijkheden om samen te leven….de lijst is lang, heel lang. Tot Christus terugkomt en Zijn koningrijk onverdeeld zal heersen, wat een uitbundige vreugde zal dat geven! Maranatha!