Auteur: admin

Op zondag 29 juni 1980 leidde ds. Peter van de Laan de eerste dienst in de Gereformeerde Kerk te Gent. Het kerkzaaltje was gelegen in het centrum van de stad aan de Ketelvest nr. 12. Een handvol mensen waren aanwezig. Met enthousiasme werd – en wordt! – het evangelie uitgedragen en verkondigd. Het ledenaantal groeide. Het zaaltje aan de Ketelvest werd te klein. We verhuisden naar een groter pand aan de Gordunakaai. Meer en meer verantwoordelijkheid kon gedragen worden door eigen Gentse gemeenteleden. Vandaag, bijna dertig na die eerste kerkdienst, wordt onze gemeente een zelfstandige Gereformeerde Kerk.

Een berg aan herinneringen zijn er op te halen aan die voorbije jaren. Talloze mensen hebben veel tijd en energie gestoken in de opbouw en uitbouw van de gemeente. Toch is het bestaan van onze gemeente geen mensenwerk. We zijn zo verschillend van elkaar: wat nationaliteit betreft, wat leeftijd betreft, wat kerkelijke achtergrond betreft, wat beroep betreft, wat interesses betreft, … onze gemeente is in alle opzichten een veelkleurige gemeenschap. Louter menselijk gesproken, is er niets dat ons samen bindt. Onze eenheid vinden we dan ook buiten onszelf, in Christus. Deze gemeente is zijn werk en op deze feestelijke zondag brengen we alle dank en eer aan hem.

Wat zal de toekomst brengen? De stap naar zelfstandigheid is geen ondoordachte stap in het onzekere. We hebben alles goed en wel overwogen, dat is wel het minste wat we kunnen zeggen na dertig jaar! Maar ook nu blijven er veel onzekere factoren waar we geen vat op hebben. Toch zien we de toekomst vol vertrouwen tegemoet. Niet omdat we zo zeker zijn van onszelf maar omdat we ook voor de toekomst mogen bouwen op Jezus Christus. In hem is ons ontstaan, onze groei en onze eenheid gelegen en in hem weten we ook onze toekomst veilig gesteld.

We vertrouwen erop dat de bemoedigende woorden van Paulus aan het adres van de gemeente te Filippi, ook voor ons gelden: Ik ben ervan overtuigd dat hij die dit goede werk bij u begonnen is, het ook zal voltooien op de dag van Christus Jezus (Filippenzen 1:6)

Als tweede film hebben we gekozen voor de beklijvende ‘Seven Pounds‘. Deze film van regisseur Gabriele Muccino willen we na het bekijken ook bespreken. Iedereen is welkom om samen over de thema’s in deze film na te denken. Frisdrank en chips maken de avond compleet.
_

_

_

_

_
_

_

Beste broeders en zusters,

Het lijkt wel alsof het plots gebeurd is. De bladeren van de kastanjebomen zijn al helemaal donker, bruingekruld, de herfst is een heel stuk gevorderd. Nog een weekje en het is weer november.
Traditioneel wordt er eens extra tijd gemaakt om geliefde overledenen te gedenken. We gaan naar het kerkhof, verzorgen het graf, brengen er bloemen of misschien iets anders; een verwijzing naar de overledene bijvoorbeeld, om de liefde die we in het hart dragen voor de dierbare overledene te uiten.

Dan kunnen pijn om het verlies, het eenzaam achterblijven, zomaar weer komen bovendrijven. Maar tegelijkertijd ook dankbaarheid om het mooie dat geweest is, of het mooie dat nagelaten werd en kan gekoesterd worden als een kostbaar kleinood waar je met veel liefde mee omgaat. Wat dat mooie nu precies is, is voor elk persoon weer anders. In het begin kan verdriet dat zo verduisteren, dat we het zelfs helemaal niet zien, maar het is er wel.

Je wandelt op het kerkhof, staat hier en daar stil omdat je getroffen wordt door een opschrift of een jeugdige leeftijd of een bekende, een dichter, een componist, een jong meisje, een kind, een bijzondere naam…Zoveel verschillende mensen, allemaal andere levensgeschiedenissen. Wat heeft God oneindig veel variatie gelegd in zijn schepping. Maar allen zullen we eens verschijnen voor de rechterstoel van Christus, zoals de apostel Paulus dat zegt. Ja, dat geeft te denken…Hoe zal dat zijn? Mooi toch dat we elkaar weer zullen zien? Of je kunt er wel eens een akelige gedachte aan hebben.
Maar wat het mooiste is: ‘we zijn er zeker van dat we ook ontkleed niet naakt zullen zijn. We krijgen van God een hemelse woning, niet door mensenhanden gemaakt. En: ‘Hiervoor heeft God zelf ons gereedgemaakt, door ons de Geest te geven als onderpand’ lees het maar na in 2Kor.5:1-10.

Dat vooruitzicht kan ons zo troosten. Maar niet alleen dát, dán, ver weg. Nee, nu al worden wij getroost door Hem, gewoon leven in vertrouwen op God sterkt ons en geeft ons moed. Die verbondenheid met Hem mag en kan er nu al zijn en geeft ons een voorsmaakje, weliswaar nog zo onvolkomen maar toch, het mag er zijn. Dat maakt je zo dankbaar en wakkert je verlangen om eens met Hem verenigd te worden aan. Wat zal dat goed zijn! Dan kunnen we nu hoopvol samen zingen: “Als God ons thuisbrengt uit onze ballingschap, dat zal een droom zijn” zoals het verwoord wordt in gezang 24 dat naar psalm 126 geschreven werd.

Dr. Jan Hoek

Gereformeerde en charismatische gelovigen ontmoeten elkaar steeds vaker. Wat zijn hierbij de kansen en bedreigingen voor een eigentijdse visie op het werk van de Geest? Het boek biedt een helder overzicht van de gesprekspunten. De auteur wil vasthouden aan de reformatorische theologie en tegelijk charismatische elementen eerlijk waarderen. Maar hoe los je dat op in de gemeente?

Prof. dr. J. Hoek is verbonden aan de Protestantse Theologische Universiteit en aan de Evangelische Theologische Faculteit (Leuven). Daarnaast is hij docent dogmatiek aan de Christelijke Hogeschool Ede en directeur van de Theologische Hogeschool van de Gereformeerde Bond ‘Johannes Calvijn’.

–

–

Uitg. Boekencentrum B.V.
ISBN 9023923391
150 blz.
€ 13,50.

Beste zusters en broeders,

Op 31 oktober 1517 spijkerde Luther de 95 stellingen aan de deur van de kerk te Wittenberg. Het begin van een nieuwe periode in de kerkgeschiedenis: de Reformatie

31 oktober, Reformatiedag. 2009, Calvijnjaar. (Verder in dit nummer is opnieuw de uitnodiging voor de Reformatieherdenking: Het kerkbegrip bij Calvijn door ds. Speelman.)
Calvijn is bekend om zijn 5 sola’s. Sola gratia: alleen uit genade; sola fide: alleen door geloof; sola scriptura: alleen door de Bijbel; solus Christus: alleen Christus; soli Deo Gloria: alleen aan God de eer. Dit is de basis van het christelijke geloof.

Alleen uit genade leven: beseffen dat wij niets kunnen toevoegen aan ons heil. Een moeilijke opdracht voor mensen die toch vooral zelf de touwtjes in handen willen nemen. Een gratis geschenk dat zo belangrijk is, maar soms zo moeilijk aanvaard wordt. Nog een cadeau dat we zomaar ontvangen: het geloof. Door dit geloof kunnen we belijden dat Jezus Christus onze Heer is en door Zijn Woord kunnen we Hem en de Vader beter leren kennen en ook onszelf meer en meer ontdekken. Christus alleen wijst ons de juiste weg en Hij gaf alle eer aan Zijn Vader. De Heilige Geest helpt ons om die weg te gaan.
Dit alles is dus de basis van ons leven. Zo eenvoudig, zo volmaakt, wij kunnen hier niets aan toevoegen. En toch is het een lastige opdracht.
In Zijn Bergrede sprak onze Here Jezus over de nederigen van hart (Matt. 5: 3). In Zijn onderricht geeft Hij de opdracht om 7 x 70 maal te vergeven (Matt. 18: 22). Hij maant ons aan om de balk in eigen oog te zien. Dan pas kunnen we de splinter uit het oog van onze naaste met liefde verwijderen (Matt 7: 3-5). Aan Zijn apostelen zei onze Here dat wie de belangrijkste wil zijn de minste moet willen zijn en dienaar van de ander (Marc. 9: 35). In zijn brieven spreekt Paulus dat we de ander uitnemender moeten achten dan onszelf (Romeinen 12: 10).

Hoe gaan we in de praktijk met deze uitspraken om? Van medebroeders en medezusters zouden we toch mogen verwachten dat zij die richtlijnen volgen? En toch beseffen we dat dit een bijna onmogelijke opdracht lijkt. Met onze mond belijden we dat we in Zijn Koninkrijk werken tot eer van God. Maar, hoe dikwijls achten wij onszelf belangrijker dan de ander? Hoe vaak ‘vergeten’ wij dat anderen onze mede-arbeiders zijn? Negeren wij niet af en toe dat het meeste werk door een ander gedaan wordt en gaan wij met de ‘eer’ lopen?
Samenwerken kan nog, maar de verdienste gelijk verdelen is moeilijker.

Laten we daarom eerst in eigen kring: thuis, bij familie, in de gemeente beginnen met bewust de ander in het oog te hebben. Geef aan ieder zijn/haar plaats met zijn/haar gaven om zo samen te werken tot eer van onze God, in genade, door geloof in Jezus Christus, met Zijn Woord in de hand.

Laten we hiervoor samen bidden om als dienaren van elkaar dienaar van onze Hemelse Vader te worden! Mag Zijn genade voor ons genoeg zijn! Hij zal het werk dat Hij in ons begon, afmaken. Hij zal ons door Zijn Geest helpen om biddend de liefde voor Hem en elkaar daadwerkelijk te geven en te beleven.

Beste zusters en broeders,

Onze gemeente zal over een maand institueren. De voorbereidingen hiervoor zijn volop gestart. Gasten worden uitgenodigd, de eredienst wordt nauwkeurig gepland. Evangelisatie loopt samen met al deze voorbereidingen. Het is een goede gelegenheid om familie, vrienden en buren te betrekken bij deze feestelijkheden. We mogen dankbaar zijn dat wij dit allemaal samen mogen doen.

Maar, na de festiviteiten kunnen we niet achterover zitten met het idee dat het allemaal wel goed zal lopen.

Jezus sprak tot Zijn leerlingen (Lucas 17: 7-10): 7 Als iemand van jullie een knecht zou hebben die ploegt of de kudden weidt, dan zal hij, wanneer die thuiskomt van het land, toch niet tegen hem zeggen: “Ga maar meteen aan tafel”? 8 Zal hij niet veel eerder tegen hem zeggen: “Maak iets te eten voor me klaar, doe je gordel om en bedien me terwijl ik eet en drink, en daarna kun je zelf eten en drinken”? 9 Hij bedankt de knecht toch niet omdat die gedaan heeft wat hem is opgedragen? 10 Hetzelfde geldt voor jullie; wanneer jullie alles gedaan hebben wat jullie is opgedragen, zeg dan: “Wij zijn maar knechten, we hebben enkel onze plicht gedaan.”

Zelfstandige gemeente zijn is meer dan een eredienst waarin de fakkel van Axel aan Gent wordt doorgegeven. Onze eigen verantwoordelijkheid wordt aangesproken. Onze initiatieven zullen heel hard nodig zijn om onze gemeente verder op te bouwen. Dan doen we enkel onze plicht, hetgeen ons is opgedragen door onze Here.

Onze Hemelse Vader zal Zijn gemeente hier zegenen als Hij ziet dat Zijn kinderen bewust leven als delen van één lichaam waarin gebeden wordt voor kerkenraad en gemeente, omgezien wordt naar elkaar en gearbeid wordt op het veld rond Zijn Kerk aan de Leie in Gent.

Reinier Sonneveld

De bijbel is een wervelend boek waarin je de vreemdste dingen tegenkomt. Het irriteert je, het verbaast je, het doet je glimlachen. Maar een cliché zul je er niet in tegenkomen. En van Jezus kun je veel zeggen, maar één ding was hij zeker niet: gewoontjes. Het evangelie was een verrassing die nog steeds miljoenen mensen doet tollen van verbazing. Jutten is uitwaaien. Het laat je met nieuwsgierigheid en plezier de bijbel lezen. Het toont hoe bijzonder geloven is en hoe actueel in de 21ste eeuw. De auteur behandelt telkens een top 10 van bijvoorbeeld de raarste, de mooiste en de grappigste bijbelteksten. Jutten kan worden gebruikt als studieboek, persoonlijk dagboek of als leidraad bij groepsbesprekingen. Achterin staat een gesprekshandleiding. Het goede nieuws is nieuws. In geen enkel ander Nederlands boek werd ik zo getroffen door het geniale, onverwachte en soms schokkende denken en doen van de Here Jezus.. Dat Sonneveld erin slaagt de lezer zijn ontdekkingsreis te laten meemaken, vind ik de grootste verdienste van zijn boek. Zijn taalgebruik is knap, de stijl is zo oorspronkelijk dat het boek ook met een glimlach zal worden gelezen. Dankzij hem kom ik opnieuw onder de indruk van het upside-downkarakter van Jezus’ leven op orde.

Uitg. Buijten en Schipperheijn 2005
ISBN 9789055603800
206 blz.
€ 12,50.