Auteur: admin

Op het werk heb ik wel eens een leuke babbel met één van de werkvrouwen, of zoals dat tegenwoordig heet, de hygiënische assistente. “Ik ben een ambassadeur van Christus, wij hebben geen kerk ( ze bedoelde gebouw ), onze kerk is overal in de wereld.” antwoordde zij mij, toen ik haar vroeg bij welke kerk zij was. “Dat is mooi, prachtig!” Daar kan ik wat van leren dacht ik, terwijl ik antwoordde. “Elke zondag komen we bij ons thuis met een groepje samen” voegde ze er nog aan toe. Sinds die dag blijft het in mijn gedachten hangen.

‘Ambassadeurs voor Christus’ wat wil dat eigenlijk zeggen? Vandaag is een ambassadeur de vertegenwoordiger van de regering van het land door wie hij of zij gezonden wordt, ergens in het buitenland. Vroeger was een ambassadeur vooral iemand die met vredesvoorstellen kwam. Zo wordt het ook door Paulus gebruikt in zijn tweede brief aan de Korintiërs, lees maar na in hoofdstuk 5:20 “Wij zijn gezanten van Christus, God doet door ons zijn oproep. Namens Christus vragen wij: laat u met God verzoenen.” In deze korte zin wordt wel heel veel gezegd. Paulus schrijft daar nog veel meer over, maar laten we het nu beperken tot vers 20.

Wij worden gestuurd door Christus, wij zijn dus gezanten van Zijn Koninkrijk! Dat betekent nogal wat. Het betekent al zeker dat de autoriteit niet bij ons ligt, maar bij degene die ons stuurt, Christus. Je kunt maar iemand vertegenwoordigen als je die persoon en zijn wensen goed genoeg kent. Hoe kan je iemand goed kennen? Dat weten we allemaal, door veel met hem om te gaan, te spreken, door zijn geschriften te lezen. Zo treden we binnen in iemands gedachten- en leefwereld. Maar dan nog zal het maar goed komen als wij er met ons hart bij zijn. Zodat wij goed gemotiveerd en gedreven kunnen werken, zonder ons zelf in beeld te zetten, helemaal voor de zaak van Christus, alles voor Jezus!

Het tweede stukje maakt duidelijk dat het niet vanuit ons zelf komt. Neen, God neemt het initiatief, maar Hij doet een beroep op ons, God wil ons gebruiken voor Zijn oproep. Alle initiatief komt van Hem, Hij nam het besluit om Christus te zenden!

Wij vragen het niet in onze naam, maar in naam van Christus. Nu het duidelijk is wie ons zend, kunnen wij spreken en ons verzoek doen: “Laat u verzoenen met God!” Dat veronderstelt dat er geen vrede is tussen God en mens. Als je God leert kennen besef je dat je een zondaar bent. Dan besef je dat zonde vervreemding is van God en dat alle mensen zondaar zijn. Maar ook dat God door Christus Zijn liefde voor zondaars kenbaar maakt. Bedenk dan eens hoeveel miljard mensen op aarde deze boodschap nog niet hoorden. Er wordt aangenomen dat er zo ongeveer een derde van de wereldbevolking Christen is. Dat is maar een ruwe en misschien ook ruime schatting. Dan wil dat dus zeggen dat al die anderen, misschien 4 miljard mensen, deze boodschap van verzoening met God nog niet kennen!

Zullen wij dit seizoen in de gemeente voor elkaar goede ambassadeurs van Christus zijn? God eerst plaatsen, we weten allemaal hoe lastig dat kan zijn, maar met Christus in ons…? Zullen wij de Heer vragen om in de wereld waar wij leven goede ambassadeurs verzoening te mogen zijn, met een hart voor Jezus?

Verzoening die van God komt!

Nog even en het is zo ver, kleine Joost mag naar het eerste leerjaar en grote broer, die mag ook  naar het 1^e leerjaar, maar van de ‘grote school’. De ogen van Joost schitteren, hij wacht er al zo lang op… broer ziet het ook helemaal zitten. Mama kijkt verrukt, zo groot al, wat goed dat ze zo blij kunnen beginnen. Het is best ook spannend, hoe zal dit verder gaan? God zij dank voor de vele zegeningen die we ontvingen, ze hebben er samen met het hele gezin heel wat opgenoemd.

Vele gezinnen zijn er deze dagen mee bezig: alles in orde maken voor het nieuwe schooljaar, soms nog inschrijven in een nieuwe school. Sommige studenten maken herexamens, anderen gaan voor het eerst op kot. Er valt soms ook heel wat te regelen, nieuwe afspraken maken en het gezinsbudget wordt danig aangesproken, soms wel eens te zwaar. Gelukkig kan men in vele scholen tot goede afspraken komen.

In gedachten dwaal ik naar alle moeders en vaders die zorgzaam zoeken naar nieuwe scholen, reiswegen, allerlei benodigdheden, uniform, regenkledij voor de fiets, e.d. en daar kan al vlug heel wat tijd in kruipen, zeker als dat voor meerdere kinderen nodig is. En dat is mooi om zien, al die aandacht en zorg. Ouders willen hun kinderen zo goed mogelijk uitrusten voor hun schoolloopbaan, zodat ze goed uit de startblokken komen. Het is de weerspiegeling van de zorg waarmee Vader, ons aller Vader, omgaat met Zijn kinderen. Al zien we hiermee maar een klein stukje natuurlijk – tja, ouders zijn ook niet klaar met zorgen, na het begin van het schooljaar – maar toch, het helpt om je goed in te prenten hoe zorgzaam Hij met zijn kinderen omgaat. Dan te bedenken dat hoe liefdevol, goed en mooi, naar menselijk maatstaven, een gezin ook zorg draagt voor elkaar, Gods liefde is altijd groter. En dat is maar goed ook, want hoewel we deze mooie kanten kennen, die misschien eens wat vaker mogen belicht worden, we kennen maar al te zeer de minder mooie kanten, in de gezinnen niet in het minst en daarbuiten. Mensen kunnen een vreselijke puinhoop maken van hun gezin, van elkaar en daarmee ook van zichzelf. Kijk en Gods liefde heeft dat alles overwonnen, Hij blijft ons liefhebben, door Zijn zoon kunnen wij altijd terugkeren naar die veilige zorgende liefde van Hem. Dat is echt goed nieuws voor al die kinderen, ouders, die lijden door gebrokenheid in hun gezin. Altijd staat Vader al op uitkijk naar wie er met Zijn Zoon  naar huis komt. Vragen wij Vader dat Hij ons voortdurend herinnert aan Zijn liefde voor ons. Dat Hij ons wil leren om altijd door Zijn zoon naar de ander te kijken, de ander thuis, op school, op het werk, in de kerk en in de buurt of waar dan ook. Misschien wordt ook hij of zij weldra een broeder of zuster in de Heer.

Gisteren hebben we met alle vrouwen die op Annie’s uitnodiging voor vriendinnendag ingingen, gebeden voor de kinderen, alle kinderen, dat was mooi en ook zo dringend nodig. Laten wij dan ook bidden voor alle kinderen, groot en klein, van de Vader want dat zijn onze broeders en zusters in Christus, ook degenen waar wij het niet goed mee kunnen vinden. Dankbaar omdat Zijn liefde altijd groter is.

“De grootheid van mijn Vader zal zichtbaar worden wanneer jullie veel vrucht dragen en mijn leerlingen zijn.” Joh. 15:8

Op zaterdag 24 september is het zover, de vierde editie van het Festicert! Dit keer op een andere locatie. Voor alle informatie aangaande Festicert bezoek hun website. Als u graag zou willen meehelpen kunt u daar ook terecht.

Werden we vrijdag al opgeschrikt door die verwoestende aanslag in Oslo, wie beelden zag kreeg een oorlogsimpressie, zaterdagmorgen hoorden we met nog groter afgrijzen over het vreselijke bloedbad aangericht op het eiland Utoky. Een jongeman die 85 jongeren, kinderen nog, in koelen bloede neerschiet, kan het? Met ongeloof, alsof ons verstand niet kan volgen wat het ziet, vraagt iedereen zich af: wat drijft iemand om zoiets te doen? Op enkele uren tijd wordt de naam van een klein eiland over de hele wereld bekend, voor altijd verbonden aan de wreedheid waartoe een mens in staat is.. Voor de Noren krijgen paradijselijke herinneringen in één klap een wrange bijsmaak. Hoeveel jongeren en geliefden van de slachtoffers een trauma oplopen, het verdriet, de gevolgen en het verloren potentieel talent, vallen niet te overzien.

Gelukkig werd de schutter gevat. En dan sijpelen er meer details binnen; de man noemde zich rechts extremistisch, zelfs fundamentalistisch christen. Het doet pijn aan je oren. Heer Jezus, hoe lang moet jij nog zo gelasterd worden? Christenen zijn verbijsterd, anderen geeft het allicht meer reden om hun afschuw voor godsdienst te vergroten. Natuurlijk wordt de precieze motivering nog uitgepluisd, toch blijkt de man iemand te zijn vol ergernis over de huidige evolutie van de maatschappij. Die ergernis is precies het probleem, je kan het bezwaarlijk liefde voor zijn ideaal noemen. Zijn ‘ideaalbeeld’ van een betere wereld werd immers niet door liefde opgebouwd maar door die ergernis.

Weer eens een extreem voorbeeld van wat de mens niet kan, nl. zichzelf bevrijden van het kwaad dat in hem zit en dan op zijn tijd naar buiten komt. Het doet mij denken aan de uitspraak van Jezus: “Niets dat van buitenaf in de mens komt kan hem onrein maken, het zijn de dingen die uit de mens naar buiten komen die hem onrein maken.’

We mogen wel bidden dat de jongeman die deze onvoorstelbare ravage heeft aangericht, leert zien dat hij hiermee radicaal tegen ‘christelijk handelen’ inging. Dat Hij zal zien hoe Jezus precies het omgedraaide deed, Hij maakte geen ‘slachtoffers’ van andere mensen, Hij offerde zichzelf uit liefde en liet zich als een ‘lam naar de slachtbank’ leiden, ook voor hem! En dat is nu juist één van de dingen die mensen zo van Christus afhoudt, het grote onvermogen om te zien dat wij Christus nodig hebben of de onwil om dat te erkennen. (naar John Stott) Ook voor mensen die zichzelf ‘christen’ noemen.

Laten we bidden dat hij, A.B.B. en veel meer mensen tot inkeer komen, wat wil zeggen: tot inzicht komen dat de wereld en wij allen de Heer Jezus met zijn alles doordesemende liefde broodnodig hebben, want dat niemand in de hele wereld kan zeggen dat hij onschuldig is.

Hiervoor is gebed nodig, veel gebed, met krachtig geloof dat bergen verzet. Beseffen wij de kracht van gelovig gebed?

Tenslotte mogen we niet nalaten de Heer te vragen om ontferming over dit getroffen land en te bidden voor troost voor allen die hun kind(ren?), broers of zussen, dierbare vrienden verloren. Bidden we voor herstel van het trauma die jonge mensen die het meemaakten, opliepen en voor de reddingswerkers evenals voor de gevolgen op bestuurlijk vlak, dat er wijze beslissingen genomen worden.

In Marcus 6:7 roept Jezus de twaalf apostelen bij zich. Twee aan twee worden ze uitgezonden met de opdracht de mensen op te roepen tot inkeer te komen. En om hun oproep kracht bij te zetten krijgen ze de macht om onreine geesten uit te drijven en zieken te genezen.

De apostelen gingen op weg en we kunnen ons min of meer voorstellen wat ze allemaal meemaakten: afwijzing, twijfel, enthousiasme, … Het zal ongetwijfeld een vermoeiende tocht geweest zijn. Niet alleen fysiek vermoeiend omdat ze alles te voet deden. Dat waren ze in die tijd wel gewoon. Maar ook geestelijk vermoeiend: al die vragen die hen gesteld werden, al die gesprekken die ze voerden, al die zieken die ze zalfden, …

In Marcus 6:30 komen de apostelen weer terug bij Jezus. Ze vertellen hem al hun belevenissen en Jezus reactie is: ‘Ga nu mee naar een eenzame plaats om alleen te zijn en een tijdje uit te rusten.’ Jezus gunt zijn apostelen een tijd van rust. Hij doet ze allemaal in een boot stappen en vaart met hen over het meer van Galilea naar een plaats waar ze even op adem kunnen komen. Tenminste, dat was de bedoeling, maar de mensen die achter Jezus aan liepen, hadden onmiddellijk door waar ze naar toe gingen. Over land trokken ook zij naar die plaats en ze waren er nog eerder dan Jezus en zijn apostelen.

Van alleen zijn komt er verder niet veel in huis, maar het was wel Jezus’ bedoeling om de apostelen na de inspanning van het rondtrekkend verkondigen een tijd van ontspanning en rust te geven. Ook al vinden ze dan geen plaats waar ze een tijdje alleen kunnen zijn, ze krijgen wel de rust en de ontspanning van een boottocht op het meer. Ook voor werkers in Gods koninkrijk is het nodig dat inspanning en ontspanning elkaar in evenwicht houden.

In de ‘Kerk aan de Leie’ kunnen we terugkijken op een goed gevuld werkjaar. Tijdens de laatste gemeentevergadering op 17 juni maakten we de balans op van het voorbije seizoen. Veel werd er genoemd om dankbaar voor te zijn. Er waren ook dingen waar we lessen kunnen uit trekken voor de toekomst. Over het algemeen mogen we zeggen dat de Heer onze plannen gezegend heeft zodat onze inzet vruchtbaar is geweest. De komende twee maanden valt uiteraard niet alles stil in ons kerkcentrum. Op een andere plaats in deze Leiedraad staat te lezen wat er nog te doen is. Het gaat wel een stuk rustiger.

Jezus’ woorden indachtig, wens ik in de komende vakantiemaanden aan allen – zij die ver weg op vakantie gaan, zij die in de buurt blijven, zij die gewoon thuis blijven – een ‘tijd om uit te rusten’ van alles wat je gedurende het jaar bezig houdt zodat je straks met een frisse en ontspannen geest weer aan de slag kunt.

Beste gemeenteleden,

Vandaag is het Pinksteren, we kijken terug naar die heel bijzondere dag; Jezus’ belofte aan zijn apostelen: “Ik ben met jullie, alle dagen, tot aan de voltooiing van deze wereld.” (Mat.28:20) werd werkelijkheid! Dat roept de vraag op: “Denk ik daar elke dag aan? Ben ik daarvan doordrongen?” Misschien is het goed om daar eens bij stil te staan. Nog veel andere vragen kunnen daarbij rijzen; ‘Vertrouw ik daarop? Wordt het zichtbaar in mijn leven? In de Kerk?’ en ‘Merkt de omgeving van de Kerk daar iets van?’

Zij kregen de opdracht om alle volken tot zijn leerlingen te maken, te dopen en hun te leren dat ze zich moeten houden aan alles wat Hij hun had opgedragen. Dat impliceerde uiteraard ook dat ze zelf leefden zoals Hij hun geleerd had, de wet te onderhouden op een manier dat die a.h.w. in hun hart tot leven kwam. Hoe Jezus dat bedoelde kunnen we lezen in de Bergrede en dat is echt anders dan regeltjes nakomen, het is apart en een leer met gezag zoals de mensen die het hoorden vertelden. Jezus leert er hoe leven in liefde is en dat is radicaal en fijngevoelig samen. Zo te leven is Jezus volgen, Zijn leerling zijn. Door zelf zo te leven waren de leerlingen van Jezus in de eerste plaats getuigen, daarbij kwam dan ook het gesproken woord, want waar het hart vol van is…

Daartoe heeft Jezus zijn leerlingen voor Hij in de hemel werd opgenomen ook gezegend “Terwijl Hij hen zegende ging Hij van hen heen” Lucas 24:51

Christenen zijn apart gezet omdat ze gezegend zijn door de aanwezigheid van Jezus in hun leven alle dagen! Zo zijn wij broeders en zusters van elkaar, in Christus.

Beste gemeenteleden,

Nieuwe mensen in een nieuwe kerk met een nieuwe toekomst. Zo zou je kunnen noemen wat het gevolg was, door het lijden en de verrijzenis van de Heer, Jezus Christus! Of ‘het oude heeft afgedaan, het nieuwe is begonnen’ zoals Paulus het uitdrukte. (2 Kor. 5:17)

Nieuwe mensen: omdat wij vergeving ontvingen van onze zonden, zo werden wij een nieuwe schepping, het oude is voorbij. Een nieuwe schepping met potentieel, zou ik zeggen, want door die menselijke natuur van ons hebben we dan nog veel te leren, maar de wil en het verlangen zijn er al om volgelingen van Jezus te worden. Hiertoe ontvingen wij de Geest opdat die ons alles leert wat we nodig hebben om te groeien in het volgeling zijn. Zeker, er kan een moment zijn, waarop wij duidelijk bewust die keuze (zoals het ons lijkt op dat moment) maakten. Misschien braken we, op een dag, op een moment, met onze levensstijl, maar het hoeft niet zo plots te gaan. Misschien leerden wij van onze ouders christelijk te leven. In elk geval; met of zonder duidelijk breukpunt in onze levensloop, er blijft voor de Heilige Geest steeds een flink pak werk en geduld nodig om ons verder gestadig te transformeren. Niemand zal het tegendeel kunnen beweren! Daar gebruikt Hij meerdere middelen voor; in de eerste plaats Gods Woord,  gelukkig voor de meesten van ons bereikbaar in de moedertaal. Door Gods Woord te horen en te lezen, leren we Gods karakter kennen, waar Hij van gruwt en wat Hij van ons verlangt, hoe veel liefde Hij zijn kinderen geven wil… We leren er Jezus van Nazareth kennen, als Zoon van God en Heiland, dat in de eerste plaats, zeker, maar ook als duidelijk voorbeeld voor ons, Hij leefde volmaakt naar de wil van de Vader. Door de sacramenten, doop en Heilig avondmaal te vieren, door eredienst en gebed in gemeenschap. Dan zijn er de geloofsgetuigen door de eeuwen heen die ons voorgingen. Zij inspireren en bemoedigen ons, door de strijd die zij voerden en hoe zij steeds weer naar het Woord, naar Christus wijzen.

Een nieuwe kerk want Gods Geest werd op aarde gezonden om aan alle volken de verzoening met God te verkondigen en dat enige zoenoffer van Zijn Zoon samen te gedenken door het breken van het brood.

Een nieuwe toekomst, want een nieuw en eeuwig leven werd mogelijk gemaakt.

“Ik ben het levende brood dat uit de hemel is neergedaald; wanneer iemand dit brood eet zal hij eeuwig leven. En het brood dat ik zal geven voor het leven van de wereld, is mijn lichaam.” Johannes 6,51

Programma

• Bijbelse visie
• Leefwereld asielzoekers
• Getuigenis van een vluchteling
• Activiteiten van asielzoekers in andere plaatsen.
• Mogelijkheden in de regio Gent

Tijd: 19.45- 21.45 uur

Tijdens deze avond hoort u hoe en wat u vanuit Christus’ liefde kunt betekenen voor asielzoekers, en hoe u daarvoor toegerust kunt worden door middel van de cursus Kerk & Vluchteling.

Asielzoekers wonen In asielcentra en lokale opvanginitiatieven verspreid rond Gent en omstreken. Zo wonen er in asielcentrum Eeklo 100 asielzoekers.

Inlichtingen
Sally Cnudde; sallycnudde@hotmail.com

Sociale gerechtigheid is een schone zaak, of ten minste een prachtig ideaal. Daar is iedereen het over eens. Maar is het iets waar christenen zich speciaal voor moeten inzetten? En ook christenen die de oude, orthodoxe leer van kruis en verzoening en rechtvaardiging uit het geloof hooghouden? Nou en of; en juist zij, betoogt Tim Keller in dit nieuwe boek.

Het is misschien wel zijn meest indringende en ingrijpende boodschap tot nu toe. Des te opvallender is het talent van Keller om ook in het vuur van zijn pleidooi voor kerk- en wereldverbetering altijd de eisen van evenwichtigheid, ruimhartigheid en respect voor alle mensen, meningen en richtingen in het oog te houden.

Uitg. van Wijnen
ISBN: 9789051944112
Blz: 256 pag.
Prijs: € 19,95

Beste zusters en broeders,

Luister naar de vogels, kijk naar de bloemen, adem het jonge groen, de blauwe hemel, de wolkjes knipogen! Doe het eens anders dan ervaar je, ik leef, wij leven! En dat hebben wij allerminst aan onszelf te danken, dat is ons toegevallen wordt wel gezegd, maar het werd ons geschonken en hoe!

Soms hoor je de mensen vragen: ‘Wat voor zin heeft het allemaal?’ Waar doe je voor; werken, slapen, studeren, politiek, inzet voor een goed doel, reizen, een feestje bouwen… Je werkt je de naad uit de mouw, maar het levert niets op. Ondanks je uren studie lukt het niet zo. Zoveel moeite en wat bereik je er mee? Bij het sterven is het gedaan, afgelopen! Dan worstelen mensen met zinloosheid.

En leven zonder de Heer Jezus, zonder Goede Vrijdag en Pasen ís zinloos. Dáárvan, van die zinloosheid zijn wij losgekocht, zegt Petrus in zijn eerste brief. (1Pet.1:18) Nu niet meer door het bloed van een lam uitgekozen en geofferd door een zondaar. Maar door God zelf uitgekozen, een lam zonder smet of gebrek, zijn eigen zoon Jezus, een waar beeld van Hem! Hoe groots dat wonder van Goede Vrijdag en Pasen is, zit in het volgende vers besloten: ‘Al voor de grondvesting van de wereld is Hij door God uitgekozen en nu is Hij, aan het einde van de tijd, verschenen omwille van u.’ Sta daar eens bij stil: God heeft al aan jou aan u, aan mij gedacht voor de geschiedenis begon! Hoeveel tijd is God al bezig met zijn plan van redding en verlossing?! Dat is een Goddelijk en eeuwig plan, dat wordt voleindigt aan het einde van de tijd, als Hij komt! Als God zó lang werkt aan zijn plan, dan kúnnen, mogen wij Goede Vrijdag en Pasen toch geen momentje vergeten? Dat vraagt stille eerbied en ontzag, daar ben je heel je leven blij mee en dankbaar.

Bovendien zullen wij eens delen in de luister, waarin de Heer Jezus deelt, omdat Hij uit de dood werd opgewekt. Herinner u het gebed van Jezus Joh. 17:24. Jezus die uit de dood opstaat, dat is zo groots, zo glorierijk, dat is Goddelijke heerlijkheid, luister van God! Daarom is ons geloof ook hoop op een prachtige toekomst van liefde, licht en glorie. Ons leven zal, uit het nu soms donkere bestaan, opgeheven worden. Het zijn deze geweldige dingen die Jezus voor ons deed, die ons leven veranderen, dat kleurt het leven van een christen, elke dag opnieuw! Dat is reden om te ‘vieren’, met Pasen in het bijzonder maar dat mogen we meedragen in ons hart, altijd en overal.

Daarmee kunnen we aan de slag ons hele leven lang, zoals Petrus enkele verzen eerder al aanmaant; “Wees heilig, want ik ben heilig”, woorden die je wel 4 keer kunt lezen in Leviticus (Lev.11,19,20). Dat wil zeggen gehoorzaam zijn aan de stem van de Vader, zoals die geschreven staat in de liefdewet van God, die we elke zondag horen, zoals Jezus leert in de Bergrede (Mat. 5:17) en geen slaaf zijn van allerlei begeerten, wij zijn ‘vrij-gekocht’. Dat is altijd alert zijn voor wat de Vader wil, ‘laat uw geest voortdurend paraat zijn en wees waakzaam’ zegt Petrus. Dat is leven opdat wij klaar zouden zijn als de Heer Jezus komt. Laten we de vraag stellen: ‘Wat kan ik betekenen voor het Koninkrijk van God?’ zodat we deze heiligheid zoeken, om meer beeld te worden van God. In deze luister kúnnen wij delen door de Geest van Pinksteren. Laat Jezus’ kruis en opstanding ons leven beheersen, zodat het aan ons te zien is dat we christen zijn. Dan kunnen mensen met elkaar Paaservaringen hebben.

In dit licht wil u zeker met mij de Vader vragen of Jezus zelf krachtbron van hoop en liefde mag zijn in jouw en mijn leven, in ieders leven! Veel Paaservaringen gewenst!